Czasem na wyjazdach jest pechowo. Nagromadzenie pecha na tym wyjeździe było solidne. Pierwsza dała o sobie znać choroba Hani. Symptomy były widoczne już w sobotę rano, ale pomysleliśmy- cóż to jest 37,2 stopnia, może się rozejdzie po kościach… mimo, że wiedzielismy, że dzień wcześniej rozchorowała się pani z przedszkola, do którego Hania właśnie zaczęła chodzić. Ale przeciez Hania w ogóle nie choruje! Jedźmy, weźmy paracetamol na wszelki wypadek, górskie powietrze pomoże! Jak się później okazało, pierwszy raz w historii przedszkola na grypę poległa prawie cała kadra. Hania również- w niedzielę rano obudziła sie z kaszlem i gorączką… ale z jakim pięknym widokiem 😉 No i oczywiście matkę karmiącą też dopadło – pierwsza taka choroba od kilkunastu lat! Acha, paracetamolu dziecięcego jednak zapomnieliśmy.

Jak wiadomo nieszczęścia chodzą parami, więc do pary z chorobami mieliśmy zwariowaną pogodę. Frontową, wietrzną- nic tylko siedzieć w domu przy kominku. Na szczęście kominek był, dom trafił nam się piękny, a kompanów do gier towarzyskich i rozmów nie brakowało. Z bezpiecznej bazy ogladaliśmy zatem chmurne widowiska nad Tatrami, świerki chylące się ku chałupie i z lekką obawą słuchaliśmy w nocy deszczu. Wszak szło ochłodzenie.

Rano obudzilismy sie na lodowej górze. Wjechac nie było trudno, choć stromo i kręto ale jak zjechać?? Podobno drugi raz w ciągu 20 lat, odkąd właścicielka Gosia zamieszkuje chatkę, Rzepiska były aż tak oblodzone. Mieliśmy więc wizję, że zostaniemy na lodowej górze z chorym dzieckiem, chorą matką, bez lekarstw… ale z jakim pięknym widokiem 😉 Po bliższym zapoznaniu się ze stanem drogi i obserwacją poczynań dwóch lokalnych śmiałków zdążających na niedzielną sumę, Wojtek zadecydował, że nie robimy szpitala tam gdzie lekarstw brak. Szczęśliwie, z duszą na ramieniu i kołem na w miarę snieżnym poboczu, zjechaliśmy na dół. Następnie niespiesznie (bo samochód nagle stwierdził że będzie przerywał dopływ paliwa, szarpał i straci moc, a tak że z racji choroby lokomocyjnej, która brutalnie przypomniała sobie o osłabionej Hani…) dotarliśmy do Krakowa i tydzień leczyliśmy się w domu. Choroba oszczędziła połowę naszej rodziny- Wojtka i Manię, która cała afere zniosła nad podziw dobrze.

Koniec końców nie ulepiliśmy bałwana (choć Hania jeszcze w sobotę była tak podekscytowana śniegiem!), nie poszliśmy na tury (krawędzie ojcu rodziny tylko zardzewiały nie spotkawszy sie z podłożem), nie poszliśmy nawet na spacer…. ale jaki piękny mielismy widok 😉 i towarzystwo oczywiście. Pech nie zahamował naszego wyjazdowego pędu i jak tylko trafi sie okazja, to ruszamy ku kolejnej przygodzie.

Mania o poranku na szczęście zdrowa