Gór nam ciągle mało, a jeśli dodatkowo przedostatni weekend października jest tym z najpiękniejszymi kolorami, to czujemy górski głód jeszcze bardziej. Bo jak nie zachwycać się tak doskonałą mieszanką kolorów i światła? Jesień jest tą porą roku, która wzbudza u mnie najwięcej emocji, a sączące się o tej porze roku światło jest moim ulubionym do spacerów i zdjęć.

Tym razem pojechaliśmy w Gorce. Wybraliśmy najkrótszą trasę do schroniska na Starych Wierchach – z Obidowej prowadzi tam zielony szlak. Czas przejścia wg znaków to 30 minut, co nam z atrakcjami po drodze zajęło 2 godziny.

Ostatni raz byliśmy na Starych Wierchach 4 lata wcześniej, kiedy to z 5- cio tygodniową Hanią wyruszyliśmy na szlak. Tym razem nasza 4 latka nie przespała całej drogi w chuście, a prezentowała, w swoim stylu, cały wachlarz emocji. Udzieliła jej się magiczna aura jesiennego lasu, która raz wzbudzała trwogę strasząc głębokim cieniem i wychodzącą zeń krową, tudzież traktorem a raz mamiła barwnymi liśćmi oświetlonymi teatralnie punktowym reflektorem słońca. Na początku, jak zwykle, musieliśmy wpaść w rytm. Hania potrzebowała motywacji by nastroić nogi do tuptania, w czym bardzo pomagał jej tata, wymyślając tor przeszkód (las to jednak idealny plac zabaw!). Ja musiałam wyżyć się zdjęciowo, inaczej niż ślubnie, uważając przy tym, by nie wpaść tenisówkami w błoto (zapomniałam butów górskich) i zważając na zakatarzoną Marianeczkę w nosidle. W błoto nie wpadłam, lecz w chwilową egzaltację owszem, ale kolejne “ochy” i “achy” zostały skarcone przez Hanię, która w pewnym momencie powiedziała ” koniec zdjęć i nie mówcie już nic! ” przekazując tym samym kwintesencję klimatu tego dnia: po prostu patrzmy.